De witte anjer

Recensie 'De witte anjer' van Agnès Laurey-JimminkZo…ik weet even niet wat ik moet zeggen na het lezen van dit boek. Indrukwekkend, aangrijpend en meeslepend. Het heeft me diep geraakt.Het boek heeft een diepe verhaallijn, vanaf het eerste begin word je meegezogen in het verhaal. Door de tal van gebeurtenissen van Margaret en Herman en Robert leef je mee met ieder stap en keuze die er gemaakt wordt. De triestheid van bedrogen zijn, met alle gevolgen van dien, de grote opofferende liefde van Herman. De liefde voor hun zoon Robje die uitgroeit tot een man met een missie en daar ook de gevolgen van moet dragen.Robert zwerft via omwegen en meldt zich dan vrijwillig aan bij het Koninklijk Nederlands Indisch Leger KNILDe verschrikkingen die hij daar meemaakt worden helder verwoord. Ik kromp een aantal keer ineen door de beschreven gruwelen. De kracht, levenslust, doorzettingsvermogen en onvoorstelbare moed van Jim zijn een open bron om je aan te laven.De titel 'De witte anjer' heeft een bijzondere plaats in het boek.Deze roman bevat allerlei componenten als: levensecht, gedragen, liefde, vergeving, geloof en veerkracht. Een eerbetoon aan een hele bijzondere man die zich aan het einde van zijn leven overgeeft aan levend geloof in Jezus Christus.Toen ik aan het boek begon, kon ik het niet meer wegleggen. Ik heb het binnen een dag uitgelezen, zo greep het me aan. Wat ook veel warmte aan het boek brengt is dat Agnès Laurey-Jimmink de auteur, de dochter is van Robert.

In een weekend uitgelezen! Wat intens, wat emotioneel, wat indrukwekkend, maar ook wat romantisch. Je kijkt met een andere blik naar die oorlogs jaren en hoe ingewikkeld en heftig die tijden van moeilijkheid en geluk door elkaar heen lopen. Prachtig!